An abstract of the Thesis of Ayse Alniaçik, for the degree of Master of Arts from the Ataturk Institute for Modern Turkish History of Bogaziçi University to be taken in September 2008

After Deindustrialization, In the Midst of Urban Transformation: the Case of Pasabahçe

This study scrutinizes Pasabahçe borough which had witnessed deindustrialization as a prominent social change and came to be threatened with displacement due to the rise of neoliberal urbanism. The specific characteristic of the district has been that once it was a blue-collar worker basin where generations of factory workers were the main current in the production of a self-sufficient and integrated space in its social and economic life. However, in the realm of working life, deindustrialization meant the end of the specific occupation of being a factory worker and the appearance of multiple, fragmented, and even derogatory job positions. The people are kept in this working life by the pressure of unemployment. In this context, the stories of the factory workers were about decline, dispersal, and defeat of the community and place, since plant-closures were experienced as dissolution of place in economic, social, and cultural means. The place and its inhabitants have been left with the ruins of the factory buildings waiting their arrangement in the new urban politics, since the production of space in the district that dated back to the fordist phase of urbanization became superfluous with plant-closings. Concurrently, the urban fabric of Pasabahçe has been in the process of a complete transformation, as the gated communities have been developing at the higher elevations and urban transformation projects has been stepped in. In this context, this study concentrates on the experience of these prominent changes in which the inhabitants perceive dispossession. As the plight of the borough has been observed, people seem to gain a kind of critical awareness on the class strategies operating in this process. Correspondingly, this study also examines the response of people to this dislocating process and their means and limits of solidarity and resistance. The appearance of a rupture between generations according to age and migration is an important determining factor. The generation of migrant factory workers and their close community have different repertoire of events and different “sense of past.” Thus, their “appeal to past” under the constant threat of displacement should be considered with its potential contributive effect to a novel organization, yet, the process is open.

Bogaziçi Üniversitesi Atatürk Ilkeleri ve Inkilap Tarihi Enstitüsü’nde Yüksek Lisans derecesi için Ayse Alniaçik tarafindan Eylül 2008’de teslim edilen tezin özeti

Sanayisizlesme Sonrasinda, Kentsel Dönüsüm Ortasinda: Pasabahçe

Bu çalisma sanayisizlesmeye sarsici bir toplumsal degisim olarak taniklik eden ve neoliberal kentlesmenin hiz kazanmasi sonucu yerinden edilme tehdidiyle karsi karsiya kalan Pasabahçe semtini inceliyor. Semtin spesifik karakteristigi geçmiste bir mavi yakali havzasi olmasiydi, öyle ki bir zamanlar fabrika isçisi nesiller toplumsal ve ekonomik yasamda kendine yeter ve bütünlesmis bir mekanin üretiminin omurgasini olusturmuslardi. Ancak sanayisizlesmenin çalisma hayatindaki anlami spesifik bir ugras olarak fabrika isçisi olma halinin sonlanmasi ve çogul, parçalanmis, hatta asagilayici is pozisyonlarinin yayginlik kazanmasiydi. Insanlari bu is ortaminda çalismak durumunda birakan issizlik baskisiydi. Bu baglamda, fabrika isçilerinin hikayeleri toplulugun ve mekanin dagilmasi ve yenilgisi üzerineydi, zira fabrikalarin kapatilmasi ekonomik, sosyal ve kültürel anlamda mekanin çözülüsü olarak deneyimlenmisti. Mekan ve sakinleri kendilerini, fabrika binalarinin yikintilari ile bas basa kalmis, yeni kentsel siyasetin düzenlemelerinden kendi paylarina düseni bekler bir halde buldular. Çünkü kentlesmenin artik geçmiste kalan fordist asamasina uzanan bölgedeki mekanin üretimi fabrikalarin kapanmasi ile fuzuli hale geldi. Buna eszamanli olarak güvenlikli siteler bölgenin yüksek tepelerinde gelismekte, kentsel dönüsüm projeleri devreye girmekte, yani Pasabahçe’nin kentsel dokusu bütünlüklü bir dönüsüm süreci içerisine sürüklenmekteydi. Bu baglamda, bu çalisma bölge sakinlerinin mülksüzlesme olarak algiladiklari bu önemli dönüsümlerin nasil deneyimlendigine odaklanmaktadir. Semtin kötülesen durumunu gözlemleyen sakinler, bu süreçte devreye giren sinif stratejilerine dair bir tür elestirel farkindalik kazanmis görünmekteler. Bu durumdan hareketle çalisma, insanlarin bu yerinden etme sürecine verdikleri tepkileri, kullandiklari araçlari ve ortaya koyduklari direnis ile dayanismanin sinirlarini da incelemektedir. Yasa ve göçe dayali farkli kusaklar arasindaki yarilma önemli bir belirleyici etkendir. Göçmen fabrika isçileri kusagi ve onlarin yakin toplulugu farkli bir repertuara ve farkli bir “geçmis algisina” sahiptir. Bu sebeple sürekli bir yerinden edilme tehdidi altindayken “geçmisi çagirma”larinin, yeni türden bir örgütlenmeye katkida bulunma potansiyeli göz önünde bulundurmalidir; zira sürecin ucu aciktir.