An abstract of the thesis of Baris Tasyakan for the degree of Master of Arts from the Ataturk Institute for Modern Turkish History to be taken September 2008

The Volunteer Firefighters of Istanbul, 1826-1923

This study explains the various responses developed by the inhabitants of the Ottoman capital during the last hundred years of the empire to the frequent fires they experienced. Being a city comprised of a wooden and dense dwelling pattern and having inadequate water supply systems, Istanbul had been vulnerable to flames throughout the entire Ottoman reign. During the nineteenth century with a rapid population growth, the city witnessed an increase in both the frequency of fires and the attempts, in turn, to alleviate their destructive effects. This study focuses on these attempts displayed on one hand by the government through new administrative bodies constituted during the Tanzimat period, and on the other by the dwellers themselves through volunteer teams established in various Istanbul neighborhoods. The research follows the traces of these organizations mainly in the archival documents but also in contemporary accounts, novels, and travelers’ books. The volunteer firefighter teams of neighborhoods appeared after 1826 when the Janissaries, the main institution responsible for containing fires in Istanbul, were abolished, and existed for more than a century along with firefighter teams of official departments and later the military fire brigade. These volunteer firefighters, using a manually operated firepump carried on shoulders all through these years, not only established a profession appealing to many neighborhood young men, but also became subjects of a very different story turning into popular heroic figures, sportsmen, and improvisers of folk literature, through practices having their essence in their fights against fires, yet not only being restricted to the fire scenes.

Bogaziçi Üniversitesi Atatürk Ilkeleri ve Inkilap Tarihi Enstitüsü’nde Yüksek Lisans derecesi için Baris Tasyakan tarafindan Eylül 2008’de teslim edilen tezin özeti

Istanbul’un Gönüllü Tulumbacilari, 1826-1923

Bu çalisma, imparatorlugun son yüzyilinda Osmanli baskentinin sakinlerinin siklikla yasadiklari yanginlara karsi gelistirdikleri çesitli tepkileri anlatmaktadir. Ahsap ve sik yerlesim modeli ve yetersiz su dagitim sistemleriyle Istanbul tüm Osmanli hakimiyeti süresince yanginlara karsi zayif olmustu. Ondokuzuncu yüzyilda hizli nufüs artisi ile beraber kent hem yanginlarin sikliklarinda hem de bu yanginlarin yikici etkilerini azaltma çabalarinda artislara taniklik etti. Bu çalisma, bir yandan Tanzimat döneminde meydana getirilen yeni idari organlar yoluyla devlet eliyle, diger yandan çesitli Istanbul mahallelerinde olusturulan gönüllü takimlar yoluyla kent sakinleri eliyle sürdürülen bu çabalara odaklanmaktadir. Arastirma esas olarak arsiv belgelerinde, ayrica dönemin anlatilarinda, romanlarda ve gezginlerin kitaplarinda bu organizasyonlarin izlerini sürmektedir. Mahallelerdeki gönüllü tulumbaci takimlari Istanbul’da yanginlari söndürmekle sorumlu asil kurum olan Yeniçeriligin kaldirildigi 1826 yili sonrasinda ortaya çikti ve resmi devlet dairelerinin tulumba takimlari ve daha sonra da askeri itfaiye ile yanyana bir yüzyildan fazla bir süre yasadi. Tüm bu yillar boyunca, omuzda tasinan ve kol gücü ile çalisan bir tulumbayi kullanan bu tulumbacilar, sadece pek çok mahalle gencini kendine çeken bir meslek yaratmakla kalmadilar, ayni zamanda özünü yanginlarla yaptiklari mücadeleden alan ama sadece yangin alanlariyla sinirli olmayan pratikler yoluyla popüler kahraman karakterlere, sporculara, ve dogaçlama halk edebiyati icracilarina dönüserek çok farkli bir hikayenin özneleri haline geldiler.