This thesis investigates the experiences of women workers attempting to unionize against poor working conditions, low wages and humiliating treatment at the workplace in 2020s Turkey. It focuses on women's mobilization processes in two textile and two metal factories in Istanbul, Kocaeli and Bursa between 2021 and 2023. Examining women's motivations for unionization, the challenges they face, their subjective transformations, and their relationships with co-workers, union officers and families during their main form of resistance, which is picketing in front of factories, this study provides a gendered analysis of women's mobilization and resistance. Employing feminist methodology, the analysis builds on fieldwork which included in-depth interviews and participant observation with 16 women workers and 2 women union officers. This study engages with the literature on mobilization, empirical studies on women's labor activism in the Global South and Turkey, and studies on the impact of social movements. The thesis firstly argues that the demand for dignity is crucial in the mobilization of women subjected to gender pay gap and patriarchal pressures. Secondly, the thesis demonstrates that women experience empowerment through the unionization and collective action, but this empowerment is limited by the bureaucratic and patriarchal structure of the unions. Hence, by exploring women's agency in the labor movement and their intertwined struggles against patriarchy and capitalism in the triangle of family, workplace and union, this thesis contributes to the literature on women's labor activism.

Bu tez, 2020'ler Türkiye'sinde işyerindeki kötü çalışma koşullarına, düşük ücretlere ve aşağılayıcı muamelelere karşı sendikalaşmaya karar veren kadınların mücadele deneyimlerine odaklanmaktadır. Bu tez, 2021 ve 2023 yıllarında gerçekleşen, İstanbul, Kocaeli ve Bursa'da bulunan iki tekstil ve iki metal fabrikasındaki mobilizasyon süreçlerini incelemektedir. Kadınların sendikalaşma motivasyonlarını, sendikalarla kurdukları ilişkileri, işten atılma sonrasındaki direniş sürecinde işçi arkadaşlarıyla, sendikacılarla ve aileleri kurdukları ilişkileri ve kadınların öznel dönüşümünü inceleyen bu tez, kadınların sendikalaşma ve direniş süreçlerinin toplumsal cinsiyete dayalı bir analizini sunmaktadır. Feminist bir metodolojiyi benimseyerek yapılan saha çalışması, Ekim 2022-Ekim 2023 arasında gerçekleştirilen, 16 kadın işçi ve 2 kadın sendika görevlisi ile yapılan derinlemesine görüşmelere ve katılımcı gözleme dayanmaktadır. Bu tezde, mobilizasyon literatüründen, Küresel Güney'deki ve Türkiye'deki kadın işçi direnişlerine odaklanan empirik çalışmalardan ve toplumsal hareketlerin sonuçlarına odaklanan çalışmalardan faydalanılmıştır. Bu tez, işyerinde erkeklerden farklı olarak cinsiyet temelli ücret eşitsizliğine, patriyarkal baskılara maruz kalan kadınların mobilizasyonunda haysiyet talebinin çok etkili olduğunu iddia etmektedir. Ayrıca, çalışma kadınların sendikalaşma ve kolektif eylem süreçlerinde güçlendiğini fakat bu güçlenme süreçlerinin sendikaların bürokratik ve patriyarkal yapısı tarafından sınırlandığını iddia etmektedir. Bu tez, kadınların işçi hareketindeki özneliğini ve onların aile, işyeri ve sendika üçgeninde patriyarka ve kapitalizme karşı yürüttükleri, iç içe geçen mücadelelerini incelemesi ile kadın işçi mücadelesi literatürüne katkıda bulunmaktadır.