This dissertation examines the politics of forestry in the context of late Ottoman Mediterranean Anatolia. Exploring the power struggles among forest officials, timber traders, and Tahtacı communities, this study discusses how modern forestry practices were negotiated at the local level. In the nineteenth century, in order to gain more effective control over forests, the Ottoman government introduced a series of reforms in the name of "scientific forestry." In the implementation of these reforms not only did opposing interests clash at the central level but local interest groups involved in regional trade networks also appeared as influential actors. On the one hand, negotiations between officials and traders undermined "scientific forestry" as a high modernist ideal. On the other hand, this complex network constituted an integral part of Ottoman modern forestry practices and prevailing power struggles. Despite fragmented interests within the administration as well as various obstacles officials encountered in monitoring forests, the new forestry practices brought about a dramatic transformation of the countryside. Most importantly, increasing pressure on forests and forest-dependent communities due to intensified commercialization caused an overexploitation of nature and labor. Focusing on the changing subsistence strategies of Tahtacı communities in the Taurus Mountains, this study investigates the impact of these changes on the hill societies of Mediterranean Anatolia.

Bu tez Osmanlı son döneminde Akdeniz Anadolusu bağlamında orman politikalarını incelemektedir. Orman memurları, kereste tüccarları ve Tahtacılar arasındaki iktidar mücadelelerine odaklanan bu çalışma, modern orman pratiklerinin yerel düzeyde nasıl müzakere edildiğini ele almaktadır. Osmanlı hükümeti, on dokuzuncu yüzyılda ormanlar üzerinde daha etkin bir denetim sağlamak amacıyla "fennî ormancılık" adına bazı reformları gündemine aldı. Bu reformlar hayata geçirilirken, merkezî düzeydeki çıkar çatışmalarının yanında, bölgesel ticaret ağlarına eklemlenmiş yerel çıkar grupları da etkin birer aktör olarak ortaya çıktı. Memurlar ve tüccarlar arasındaki müzakere süreçleri, bir yandan, yüksek modernist bir ideal olarak "fennî ormancılık"ın altını oydu. Diğer yandan, bu karmaşık ilişkiler ağı, Osmanlı modern ormancılık pratiklerinin ve hâkim iktidar ilişkilerinin ayrılmaz bir parçasını oluşturdu. İdare bünyesindeki iktidar mücadelelerine ve yerel düzeyde ormanların denetimini zora sokan engellere rağmen, yeni ormancılık pratikleri Osmanlı kırsalında köklü bir dönüşüm yarattı. En önemlisi, artan ticarileşmeyle birlikte ormanlar ve ormana bağlı topluluklar üzerindeki baskının derinleşmesi, doğa ve emeğin yoğun sömürüsünü beraberinde getirdi. Bu çalışma, Toros dağlarındaki Tahtacı toplulukların değişen geçim stratejileri üzerinden, bu dönüşümün Akdeniz Anadolusu dağ toplulukları üzerindeki etkilerini incelemektedir.