This thesis investigates the social, economic and political impact of mass migration into the Ottoman Empire after the Russian-Ottoman War of 1877-1878 on locals, migrants and the state, and their everyday responses to each other in the district of Izmit. By discussing relational changes between the Empire’s largest ethnic-religious millets and the state “on the ground” during watershed moments of the late Ottoman period until the First World War, this study intends to present an analysis of post-migration experiences of ordinary people, from locals and migrants to bureaucrats and various other local actors. As a monograph on the Izmit district, the present study seeks at the same time to document changes in administration, demography, and socio-economic conditions during the period 1877-1914. The management of settlement, the integration processes of migrants as well as locals and their responses to the state’s policies and to each other against the backdrop of socio-political and economic turmoil in the Hamidian and Second Constitutional eras demonstrate that ordinary people were active agents rather than muted objects of state formation. This thesis argues that the daily struggle for survival, and the competition over land and natural resources transformed natives and migrants into important local actors, but also intensified the antagonism between different ethnic-religious groups, alienating especially the Empire’s Christian subjects.

Bu tez, 1877-1878 Rus-Osmanlı Savaşı'ndan sonra Osmanlı İmparatorluğu’na yapılan kitlesel göçün İzmit Sancağı’nda yerel halk, göçmenler ve devlet üzerindeki sosyal, ekonomik ve siyasi etkilerini, ve tarafların birbirlerine karşı verdiği gündelik tepkileri incelemektedir. Çalışma, geç Osmanlı döneminden Birinci Dünya Savaşı'na kadar olan süreçteki dönüm noktalarında İmparatorluk’un en büyük etnik-dini milletleri ile yereldeki devlet arasındaki ilişkisel değişiklikleri tartışarak yerel halktan ve göçmenlerden bürokratlara ve diğer çeşitli yerel aktörlere kadar sıradan insanların göç sonrası deneyimlerinin bir analizini sunmayı amaçlamaktadır. İzmit Sancağı üzerine bir monografi olarak bu çalışma, aynı zamanda 1877-1914 döneminde yönetim, demografi ve sosyo-ekonomik koşullarda meydana gelen değişiklikleri belgelemeyi amaçlamaktadır. Sosyo-politik ve ekonomik düzlemde çalkantılı geçen II. Abdülhamit ve II. Meşrutiyet dönemlerindeki iskân yönetimi, göçmenlerle yerlilerin entegrasyon süreçleri ve devlet politikalarına ve birbirlerine karşı verdikleri tepkiler, sıradan insanların devlet oluşumunun sessiz nesnelerinden ziyade aktif özneleri olduklarını göstermektedir. Bu tez, günlük hayatta kalma mücadelesinin ve toprak ve doğal kaynaklar üzerindeki rekabetin, yerlileri ve göçmenleri önemli yerel aktörlere dönüştürdüğünü, fakat aynı zamanda farklı etnik-dini gruplar arasındaki düşmanlığı şiddetlendirdiğini, özellikle İmparatorluk’un Hıristiyan tebaasını yabancılaştırdığını savunmaktadır