Bu araştırma, çeşitli sivil muhafazakar-İslamcı organizasyonların, 1980-2012 yılları arasında Türkiye'de eğitim politikalarının muhafazakar dönüşümünde oynadığı rolleri incelemektedir. Çalışmada, muhafazakar-İslamcı organizasyonların eğitim politikaları üzerinde oluşturduğu güç bloğunun tarihsel ve ilişkisel olarak nasıl kurulduğu ve şekillendiği araştırılır. Araştırma, bu yapıları bir araya getiren motivasyonları ve yöntemleri, bu grupların hegemonya projelerinin ve güç biriktirme stratejilerinin nasıl şekillendiğini, ve muhafazakar İslamcı grupları, eğitim politikalarına yön vermek noktasında güçlendiren ilişkisel ve tarihsel dinamikleri analiz eder. Araştırmada, 1980 ve 2012 arasındaki dört eğitim politikası dönemine odaklanılır: 1980'lerde eğitim sistemini ideolojik olarak şekillendiren Türk-İslam Sentezi, 1990'lardaki sekiz yıllık zorunlu eğitim reformu süreci, 2000'li yıllarda eğitim politikalarında neoliberal-popülist rejimin kurulması, 2012 yılında 4+4+4 zorunlu eğitim modelinin uygulanması. Yarı yapılandırılmış mülakat ve metin analizi, niteliksel araştırma metodu olarak kullanılmıştır. Araştırma, eğitim politikasında muhafazakar dönüşümünün, muhafazakar İslamcı aktörlerin sürekli artan etki ve gücüyle şekillenen yekpare ve lineer bir süreç olmadığını tartışır. Bu süreç, farklı aktörlerin yer aldığı itti-fakların değişen yöntem ve dinamiklerinin şekillendirdiği bir süreçtir ve bu ittifaklar içerisinde bugünün güçlü muhafazakar İslamcı grupları farklı güç biriktirme stratejileri izlemişlerdir. Çalışma, bu grupların temel güç kaynağının, organizasyonlar arası kurulan bağıntılar ve sivil ve politik alan boyunca genişleyen sosyal sermayeleri olduğunu iddia eder. Öte yandan, din eğitimi savunuculuğu için proaktif eylemsellik, bu aktörleri muhafazakar-İslamcı bir güç bloğu olarak bir araya getirmek işlevi görmüştür.

This research explores the role of several civil conservative-Islamist organizations and their relational networks in the conservative transformation of educational policy in Turkey between 1980 and 2012. It examines how the pow-er bloc of the conservative Islamist organizations over the educational policy has been historically and relationally constituted and shaped. It analyzes the modalities and motivations that bring these constellations together, the shaping of their hegemony projects and their power building strategies, and the relational and historical dynamics that empower them to orient educational policy field. The research focuses on four major periods of educational policy between the years 1980 and 2012: The ideological designation of the education system with the Turkish-Islamic Synthesis in the 1980s, the process of the eight years of compulsory education reform during the 1990s, the neoliberal-populist regime of educational policies during the 2000s, the implementation of the 4+4+4 compulsory education model in 2012. Semi-structured inter-views and textual analysis are utilized as qualitative research methods. The research argues that conservative transformation of educational policy is not a monolithic and linear process defined with the steadily rising influence and power of the conservative-Islamist actors. Conservatism in edu-cation has rather been a product of the changing modalities and dynamics of alliance building among diverse agents, within which the currently powerful conservative-Islamist groups develop different power building strategies. The research claims that the main power resource of these groups is their interorganizational networks and expanding social capital across civil and political platforms. The proactivity for the advocacy for religious education, on the other hand, functions to forge a common ground that unities them as a conservative-Islamist power bloc.